ในโลกของความเร็วระดับ 350 กิโลเมตรต่อชั่วโมง สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่แค่แรงม้าของเครื่องยนต์ แต่คือ “สติและสภาพร่างกาย” ของผู้ที่นั่งอยู่บนอานรถ แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายจัดการแข่งขัน MotoGP อย่าง Dorna Sports จะเริ่มหลงลืมความจริงข้อนี้ไปเสียแล้ว เมื่อล่าสุด ฟาบิโอ ดิ จานนันโตนิโอ (Fabio Di Giannantonio) หรือ ดิ จานนันโตนิโอ MotoGP 22 สนาม มันคือตารางการแข่งขันที่ “เกินกว่าที่มนุษย์จะรับไหว”
MotoGP ยุคใหม่ เมื่อปริมาณสวนทางกับชีวิต
การที่ดิจิออกมาพูดครั้งนี้ ไม่ใช่เพียงแค่การบ่นตามประสาวัยรุ่น แต่เป็นคำเตือนถึงวิกฤตที่กำลังก่อตัวขึ้นในพาดด็อก MotoGP การเดินทางข้ามทวีปจากยุโรปไปเอเชีย แล้ววนกลับไปอเมริกา ภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์ ไม่ใช่เรื่องสนุกสำหรับคนที่ต้องใช้พละกำลังมหาศาลในการควบคุมรถแข่งที่มีน้ำหนักเกือบ 160 กิโลกรัม ดิจิย้ำว่า “22 สนามบวกกับ 22 สปรินต์เรซ มันคือ 44 ครั้งที่เราต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงบนแทร็กในปีเดียว” ซึ่งคำถามที่น่าจิกกัดที่สุดคือ ฝ่ายจัดงานมองเห็นนักแข่งเป็น “นักกีฬา” หรือเป็นเพียง “สินค้า” ในรายการเรียลลิตี้โชว์ที่ต้องแสดงให้ครบตามโควตาที่ตกลงกับสปอนเซอร์ไว้?
44 เรซการแข่งขัน หายนะของนักแข่ง
หากย้อนกลับไปเพียง 10 ปีก่อน MotoGP มีตารางการแข่งขันอยู่ที่ 18 สนามต่อปี ซึ่งถือว่าสมดุลและลงตัว แต่ในปัจจุบัน การเพิ่มสนามแข่งเข้าไปจนถึง 22 สนาม โดยไม่มีการลดภาระส่วนอื่นลง แถมยังเพิ่มการแข่ง Sprint Race เข้ามาในวันเสาร์ ทำให้ภาระของนักแข่งเพิ่มขึ้นเกือบ 100%
การแข่ง Sprint Race ไม่ใช่แค่การขี่เล่นๆ แต่มันคือการ “หวดเต็มเหนี่ยว” ตั้งแต่โค้งแรกจนถึงโค้งสุดท้าย นักแข่งต้องแลกด้วยสมาธิและความล้าของกล้ามเนื้อที่สะสมมาจากรอบซ้อม เมื่อตารางอัดแน่นแบบนี้ ร่างกายจึงไม่มีเวลา “รีเซ็ต” ตัวเอง ผลที่ตามมาคือภาวะ Chronic Fatigue หรือความล้าเรื้อรังที่ส่งผลต่อการตอบสนองของระบบประสาท
เมื่อฮอร์โมนความเครียดกัดกินหัวใจนักแข่ง
ในเชิงวิทยาศาสตร์การกีฬา การที่นักกีฬาต้องเดินทางข้ามโซนเวลา (Jet Lag) บ่อยครั้ง ส่งผลให้การหลั่งคอร์ติซอล (Cortisol) หรือฮอร์โมนความเครียดพุ่งสูงขึ้นตลอดเวลา สำหรับคนทั่วไปอาจแค่รู้สึกง่วงเหงาหาวนอน แต่สำหรับนักบิด MotoGP ที่ต้องตัดสินใจในระดับเสี้ยววินาที ความล้าเพียงเล็กน้อยอาจหมายถึงการล้มที่รุนแรง
“ดิจิ” ให้ทัศนะที่น่าสนใจว่า ความล้าไม่ได้อยู่แค่ที่กล้ามเนื้อ แต่มันอยู่ที่สมอง “เมื่อคุณเหนื่อย สัญชาตญาณของคุณจะช้าลง และในสนามนี้ ความช้าหมายถึงอันตราย” ซึ่งสอดคล้องกับสถิติอุบัติเหตุที่พุ่งสูงขึ้นในช่วง 2 ฤดูกาลหลังสุดอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อธุรกิจมีส่วนกับการแข่งขัน
เหตุผลเดียวที่ Dorna Sports พยายามยัดสนามแข่งให้ได้มากที่สุดคือ “เงิน” ค่าลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดและค่าธรรมเนียมจากเจ้าภาพสนามแข่งมหาศาลคือแรงจูงใจหลัก แต่มันคุ้มค่าหรือไม่หากต้องแลกกับสุขภาพของนักแข่ง?
การตั้งคำถามจิกกัดถึงฝ่ายจัดงานเริ่มหนาหูขึ้นเรื่อยๆ ว่า “พวกคุณนั่งแอร์เย็นๆ ในสำนักงานที่สเปน แต่พวกเราต้องไปบิดรถกลางแดด 40 องศาที่เมืองไทย หรือเสี่ยงฝนตกหนักที่มาเลเซีย ติดต่อกันหลายสัปดาห์” การขยายตลาดไปทั่วโลกเป็นเรื่องดี แต่การขยายโดยไม่คำนึงถึงขีดจำกัดของมนุษย์ คือการบริหารงานที่ไร้หัวใจที่สุดในวงการมอเตอร์สปอร์ต
เมื่อเตียงพยาบาลเต็มไปด้วยนักแข่งเบอร์ต้น
หากใครสังเกตตารางการแข่งขันปีที่ผ่านมา จะพบว่าแทบไม่มีสนามไหนเลยที่มีนักแข่งตัวจริงลงครบ 22 คนบนกริต อาการบาดเจ็บจากการล้ม หรืออาการ Arm Pump (อาการล้าแขน) กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว การที่นักแข่งต้องลงสนามทั้งที่ร่างกายไม่สมบูรณ์ 100% เพราะกลัวเสียคะแนนสะสมหรือโดนสปอนเซอร์ตำหนิ คือแรงกดดันที่มหาศาล
ดิ จานนันโตนิโอ MotoGP 22 สนาม ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่คนเดียวที่ออกมาพูด อเล็กซ์ เอสปาร์กาโร นักบิดรุ่นพี่เคยเตือนไว้แล้วว่า หาก MotoGP ยังเดินหน้าเลียนแบบจำนวนสนามของ Formula 1 โดยไม่ดูความต่างของสภาพร่างกาย (นักแข่งรถยนต์นั่งอยู่ในเบาะนิรภัย แต่นักบิดมอเตอร์ไซค์ใช้ร่างกายโต้ลม) ในอนาคตเราอาจจะไม่เหลือดาวดังไว้ให้แฟนๆ ได้ชม
ถึงเวลาที่ต้องเลือก “คุณภาพ” หรือ “ปริมาณ”
คำพูดของ ฟาบิโอ ดิ จานนันโตนิโอ ในครั้งนี้เปรียบเสมือนเสียงระฆังเตือนภัยครั้งสุดท้ายก่อนที่ระบบจะพังทลาย MotoGP ควรกลับมาพิจารณาถึงหัวใจหลักของกีฬา นั่นคือสมรรถภาพสูงสุดของผู้ขับขี่ ไม่ใช่จำนวนสนามที่มากที่สุดเพื่อตัวเลขกำไรในบัญชี
อ่านเนื้อหาต้นฉบับได้ที่นี่ (คลิ๊ก)
อ่านข่าวมอเตอร์ไซค์อื่นๆ คลิกที่นี่
